INSPIRED BY:
STORIES FULL OF COLOR

Τα νέα χρώματα Palette είναι εμπνευσμένα από γυναίκες που έζησαν ξεχωριστά, έζησαν αληθινά και κατάφεραν πράγματα που έμοιαζαν ακατόρθωτα!

Select to learn more
Amelia Earhart
Mae Jemison
Gertrude Stein
Giorgina Reid
Dian Fossey
Tove Jansson
Annette Kellerman
Loïe Fuller
Lili Elbe
Agnodice of Athens

Amelia Earhart Red

Θάρρος και Όραμα

«Θέλω να το κάνω γιατί θέλω να το κάνω. Οι γυναίκες πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν πράγματα όπως προσπάθησαν οι άνδρες. Όταν αποτυγχάνουν, η αποτυχία τους δεν πρέπει να είναι παρά μια πρόκληση για τους άλλους»

Στις 28 Δεκεμβρίου 1920, ο πιλότος Φρανκ Χοκς έκανε στην Αμέλια Έρχαρτ μια βόλτα που θα της άλλαζε για πάντα τη ζωή. «Όταν είχα απογειωθεί διακόσια ή τριακόσια πόδια από το έδαφος, ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω». Αψηφώντας τη συμβατική γυναικεία συμπεριφορά της εποχής και την αποδοκιμασία ή την αμφιβολία πολλών, παραμένει πιστή στις πεποιθήσεις της. Η Έρχαρτ πήρε το πρώτο της μάθημα πτήσης στις 3 Ιανουαρίου 1921 και σε έξι μήνες κατάφερε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα για να αγοράσει το πρώτο της αεροπλάνο. Χρησιμοποίησε το μεταχειρισμένο Kinner Airster σε έντονο κίτρινο χρώμα, "The Canary", για να κάνει το πρώτο της ρεκόρ γυναικών ανεβαίνοντας σε υψόμετρο 14.000 ποδιών. Τον Απρίλιο του 1928, της ζητήθηκε να είναι συν πιλότος στην πτήση ορόσημο προς το Burry Port της Ουαλίας όπου και αναδείχθηκε η πρώτη γυναίκα που πέταξε πάνω από τον Ατλαντικό. Στις 20 Μαΐου 1932, έγινε η πρώτη γυναίκα και το δεύτερο άτομο που πέταξε μόνη της τον Ατλαντικό, σε μία πήση που απέδειξε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες ήταν ίσοι σε «δουλειές που απαιτούσαν ευφυΐα, συντονισμό, ταχύτητα, ψυχραιμία και θέληση». Βραβέυτηκε με το χρυσό μετάλλιο National Geographic και με το Distinguished Flying Cross (το πρώτο που δόθηκε ποτέ σε γυναίκα). Το 1935, έγινε το πρώτο άτομο που πέταξε σόλο τον Ειρηνικό Ωκεανό και η πρώτη που έκανε σόλο πτήση από την Πόλη του Μεξικού στο Νιούαρκ. Το 1937, καθώς η Έρχαρτ πλησίαζε τα 40ά της γενέθλια, ήταν έτοιμη για μια μνημειώδη πρόκληση: να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα πετάξει σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, στις 19 Ιουλίου η Αμέλια είχε χαθεί. Παρά τις πολλές θεωρίες, δεν υπάρχει καμία απόδειξη για τη μοίρα της Έρχαρτ. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι θα την θυμόμαστε πάντα για το θάρρος, το όραμα και τα πρωτοποριακά της επιτεύγματα, τόσο για την αεροπορία όσο και για τις γυναίκες.

Δίνουμε στην Amelia το κόκκινο της συλλογής μας, αφού μας εμπνέουν το θάρρος, το όραμα και τα πρωτοποριακά της επιτεύγματα, τόσο για την αεροπορία όσο και για τις γυναίκες. Μας ωθεί στο να έχουμε τα μάτια και την καρδιά μας στραμμένα στο ταξίδι, και να μην αφήνουμε το φόβο να μας κρατάει πίσω. Με γενναιότητα, ευγνωμοσύνη και επιμονή μας εμπνέει ακόμα και σήμερα να ορίζουμε τη ζωή μας και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Η περιπέτεια από μόνη της αξίζει τον κόπο. Με τα λόγια της «Το πιο δύσκολο είναι η απόφαση να δράσεις, τα υπόλοιπα είναι απλώς επιμονή. Οι φόβοι είναι χάρτινες τίγρεις. Μπορείτε να κάνετε οτιδήποτε αποφασίσετε να κάνετε. Μπορείτε να ενεργήσετε για να αλλάξετε και να ελέγξετε τη ζωή σας και η διαδικασία, η διαδικασία είναι από μόνη της ανταμοιβή».

Mae Jemison Orange

Σκληρή Δουλειά και Αφοσίωση

«Ρωτήστε τον εαυτό σας, τι είδους πράγματα συνδέονται με την προσωπικότητά σας. Δώστε προσοχή στον κόσμο γύρω σας και μετά βρείτε τα σημεία όπου νομίζετε ότι είστε ικανοί. Ακολουθήστε την ευδαιμονία σας — και ευδαιμονία δεν σημαίνει ότι θα είναι απαραίτητα κάτι εύκολο!»

Ως γιατρός, μηχανικός και αστροναύτης της NASA, η Mae Jemison ανέκαθεν προσπαθούσε να φτάσει τα αστέρια. Το 1992, η Jemison έγινε η πρώτη Αφροαμερικανή που ταξίδεψε στο διάστημα. Η Mae γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1956 στο Decatur της Αλαμπάμα. H Jemison γνώριζε ότι ήθελε να σπουδάσει επιστήμη σε πολύ μικρή ηλικία. Μεγάλωσε παρακολουθώντας τις εκπομπές του Apollo στην τηλεόραση, αλλά συχνά στενοχωριόταν που δεν υπήρχαν γυναίκες αστροναύτες - έτσι αποφάσισε να ταξιδέψει μια μέρα στο διάστημα. Το 1973 αποφοίτησε από το λύκειο Morgan Park όταν ήταν 16 ετών. Μόλις αποφοίτησε, η Jemison άφησε το Σικάγο για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια. Ως μία από τις μοναδικές Αφροαμερικανές μαθήτριες στην τάξη της, η Jemison βίωσε φυλετικές διακρίσεις στο σχολείο. Έχει πτυχίο Bachelor of Science στη Χημική Μηχανική και πτυχίο Bachelor of Arts στις αφρικανικές και αφροαμερικανικές σπουδές καθώς και διδακτορικό στην Ιατρική από το Cornell, ενώ μιλάει άπταιστα Ρωσικά, Ιαπωνικά και Σουαχίλι. Όταν η Sally Ride έγινε η πρώτη Αμερικανίδα στο διάστημα το 1983, η Jemison αποφάσισε να υποβάλει αίτηση στο πρόγραμμα αστροναυτών στη NASA. Αφού επιλέχθηκε, η Jemison εκπαιδεύτηκε στη NASA και εργάστηκε σε έργα στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στη Φλόριντα και στο Εργαστήριο Ενσωμάτωσης Αεροπορικών Μηχανών της Shuttle. Έλαβε την πρώτη της αποστολή στις 28 Σεπτεμβρίου 1989 όταν επιλέχθηκε να ενταχθεί στο πλήρωμα STS-47 ως Ειδικός Αποστολών. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1992 η Jemison και έξι άλλοι αστροναύτες πήγαν στο διάστημα με το διαστημικό λεωφορείο Endeavor. Αυτό το ταξίδι έκανε την Jemison την πρώτη Αφροαμερικανή στο διάστημα. Η Jemison έφυγε από τη NASA το 1993 αφού υπηρέτησε ως αστροναύτης για έξι συνολικά χρόνια. Στα επόμενα χρόνια κατέκτησε μία σειρά από διακρίσεις και είναι μέρος πολλών οργανισμών και εγχειρημάτων. Επί του παρόντος, η Jemison ηγείται του έργου 100 Year Starship μέσω του Οργανισμού Προηγμένων Ερευνητικών Έργων Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών (DARPA). Αυτό το έργο λειτουργεί για να διασφαλίσει ότι το ανθρώπινο διαστημικό ταξίδι σε άλλο αστέρι θα είναι δυνατό μέσα στα επόμενα 100 χρόνια.

Δίνουμε στη Mae την πορτοκαλί απόχρωση αυτής της συλλογής, αφού μας θυμίζει το χρώμα της διαστημικής στολής της και την ενέργεια που μας μεταδίδει. Η Mae μας θυμίζει ότι η επιτυχία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο συναίσθημα, τη σκέψη και την πράξη. Μας εμπνέει να ακούμε το μυαλό αλλά και την καρδιά μας, παρά τους σκεπτικιστές, την αυτο-αμφιβολία και τα εμπόδια στο δρόμο μας. Μας κινητοποιεί να σκεφτόμαστε μεγαλεπίβολα και να δουλεύουμε σκληρότερα. Μας θυμίζει να ακούμε την εσωτερική μας πυξίδα- αυτή τη φωνή που οδηγεί στον αυθεντικό μας εαυτό. Με τα λόγια της «Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι στενά συνυφασμένη με ό,τι κάνουμε. Αν δεν φέρουμε όλο το φάσμα των εμπειριών στο τραπέζι, κάτι θα χάσουμε. Και τότε δε θα έχουμε την καλύτερη ευκαιρία για επιτυχία».

Gertrude Stein Khaki

Εκκεντρικότητα και Τόλμη

«Όλοι ξέρουν ότι αν είσαι πολύ προσεκτικός, είσαι τόσο απασχολημένος με το να προσέχεις που είναι σίγουρο ότι θα σκοντάψεις σε κάτι.»

Η Gertrude Stein γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1874, στο Allegheny City και πέθανε στις 27 Ιουλίου 1946, στο Neuilly-sur-Seine, στη Γαλλία. Ήταν η πρωτοποριακή Αμερικανίδα συγγραφέας που έμεινε στην ιστορία για το εκκεντρικό της στυλ και την ιδιοφυΐα της, της οποίας το σπίτι στο Παρίσι ήταν ένα σαλόνι για τους κορυφαίους καλλιτέχνες και συγγραφείς της περιόδου μεταξύ του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Stein πέρασε τα βρεφικά της χρόνια στη Βιέννη και στο Πάσυ της Γαλλίας και τα νεαρά της χρόνια στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Μπήκε στο Society for the Collegiate Instruction of Women (που μετονομάστηκε στο Radcliffe College το 1894), όπου σπούδασε ψυχολογία με το φιλόσοφο William James, και πήρε το πτυχίο της το 1898. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Τζονς Χόπκινς από το 1897 έως το 1902 και στη συνέχεια, με το μεγαλύτερο αδερφό της Λέο, μετακόμισαν πρώτα στο Λονδίνο και μετά στο Παρίσι. Έζησε με τον Λέο, ο οποίος έγινε καταξιωμένος κριτικός τέχνης, μέχρι το 1909. Στη συνέχεια έζησε με τη δια βίου σύντροφό της, Alice B. Toklas.

Η Stein και ο αδερφός της ήταν από τους πρώτους συλλέκτες έργων των κυβιστών και άλλων πειραματικών ζωγράφων της περιόδου, όπως ο Πάμπλο Πικάσο (που ζωγράφισε το πορτρέτο της), ο Ανρί Ματίς και ο Ζορζ Μπρακ, αρκετοί από τους οποίους έγιναν φίλοι της. Στο σαλόνι της συναναστράφηκαν με ομογενείς Αμερικανούς συγγραφείς τους οποίους ονόμασε «Χαμένη Γενιά», συμπεριλαμβανομένων των Σέργουντ Άντερσον και Έρνεστ Χέμινγουεϊ, και άλλους επισκέπτες που έλκονταν από τη λογοτεχνική της φήμη. Οι λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές της κρίσεις ήταν σεβαστές και οι τυχαίες παρατηρήσεις της θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν τη φήμη.

 

Στο δικό της έργο, προσπάθησε να παραλληλίσει τις θεωρίες του κυβισμού, ειδικά στη συγκέντρωση της στο φωτισμό της παρούσας στιγμής (για την οποία βασίζεται συχνά στον ενεστώτα χρόνο) και στη χρήση ελαφρώς ποικίλων επαναλήψεων και ακραίας απλοποίησης και κατακερματισμού. Η καλύτερη εξήγηση της θεωρίας της γραφής βρίσκεται στο δοκίμιο Composition as Explanation, το οποίο βασίζεται σε διαλέξεις που έδωσε στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ και εκδόθηκε ως βιβλίο το 1926. Το πρώτο της δημοσιευμένο βιβλίο, Τρεις Ζωές (1909), οι ιστορίες τριών γυναικών της εργατικής τάξης, έχει χαρακτηριστεί ένα μικρό αριστούργημα. The Making of Americans, μια μεγάλη σύνθεση που γράφτηκε το 1906-1911 αλλά δε δημοσιεύτηκε μέχρι το 1925, ήταν πολύ περίπλοκη και σκοτεινή για τους γενικούς αναγνώστες, για τους οποίους παρέμεινε ουσιαστικά η συγγραφέας τέτοιων γραμμών όπως «Rose is a rose is a rose is a rose.» Το μόνο της βιβλίο που έφτασε στο ευρύ κοινό ήταν το The Autobiography of Alice B. Toklas (1933), στην πραγματικότητα η αυτοβιογραφία της ίδιας της Stein. 

Η εκκεντρική Stein δεν ήταν σεμνή στην αυτοεκτίμησή της: «Ο Αϊνστάιν ήταν το δημιουργικό φιλοσοφικό μυαλό του αιώνα και εγώ υπήρξα το δημιουργικό λογοτεχνικό μυαλό του αιώνα». Έγινε θρύλος στο Παρίσι, ειδικά αφού επέζησε από τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας και έγινε φίλη με τους πολλούς νεαρούς Αμερικανούς στρατιώτες που την επισκέφτηκαν. Έγραψε για αυτούς τους στρατιώτες στο Brewsie and Willie (1946). 

Δίνουμε στη Gertrude Stein τη χακί απόχρωση της συλλογής μας για το σθένος και τη στιβαρότητα που μας εμπνέει αλλά και την ικανότητα του να χαρακτηρίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, όπως εκείνη. Μας εμπνέει να εκφραζόμαστε με τον τρόπο που θέλουμε, να σχολιάζουμε, να συμμετέχουμε και να διατηρούμε τις απόψεις μας σταθερές. Η Gertrude Stein μας θυμίζει πως το να παρατηρείς και να βλέπεις πέρα από όσα βρίσκονται ακριβώς μπροστά σου είναι το ζητούμενο ενός ζωντανού πνεύματος και μας κάνει να συνειδητοποιούμε πόσο μοναδικός είναι ο κάθε άνθρωπος δίπλα μας. 

Giorgina Reid Yellow

Επιμονή και Γνώση

«Η γνώση είναι δύναμη και ειλικρινά ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να χρησιμοποιήσεις κάτι που ενώ το διάβαζες έμοιαζε ασήμαντο. Η ζωή θέλει γνώση και επιμονή!»

Η Giorgina Anzulata γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1908 στο Trieste της Ιταλίας και εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της στην Αμερική μερικά χρόνια αργότερα. Η Giorgina ήθελε συνέχεια να μαθαίνει και να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της. Περνάει όλο της τον ελεύθερο χρόνο διαβάζοντας, ζωγραφίζοντας και ανακαλύπτοντας πράγματα. Η σχολή Καλών Τεχνών Leonardo Da Vinci της Νέας Υόρκης κάνει μία εξαίρεση και της επιτρέπει να γραφτεί στο πρόγραμμα σπουδών του ακόμα κι αν είναι μόλις 15 χρονών. Από εκεί αποφοιτά με τον τίτλο της σχεδιάστριας υφασμάτων και γνωρίζει το μελλοντικό σύζυγο της Donald Reid. Μετακομίζουν μαζί στο Queens αλλά ονειρεύονται τη θάλασσα. Κάνουν αποταμίευση μία ζωή και αγοράζουν ένα σπίτι στο Rocky Point Long Island όπου σκοπεύουν να μείνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Όμως, οι γείτονες τους προειδοποιούν για τη διάβρωση του εδάφους και πράγματι μετά από δύο χρόνια εξαιτίας της κακοκαιρίας χάνουν μέρος του κήπου τους αφού πέφτει στη θάλασσα. Ο σύζυγος της Georgina θέλει να πουλήσουν το σπίτι, όμως η Giorgina έχει μια ιδέα από ένα βιβλίο που είχε διαβάσει χρόνια πριν. Καταστρώνει ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της διάβρωσης, σύμφωνα με μία Ιαπωνική μέθοδο κηπουρικής. Δημιουργεί αναβαθμίδες που επιτρέπουν στο νερό της βροχής να διαφεύγει χωρίς να επηρεάζει το έδαφος με τη βοήθεια καλαμιών, υφάσματος και άμμου. Πράγματι, αν και το επόμενο καλοκαίρι είναι γεμάτο βροχές, το σπίτι των Reid είναι το μοναδικό που αντιστέκεται στην διάβρωση του εδάφους. Η Giorgina τα κατάφερε. Τον ίδιο καιρό, στο Long Island υπάρχει άλλο ένα μεγάλο θύμα της διάβρωσης, ο γνωστός φάρος της Montauk. Οι αρχές θέλουν να τον γκρεμίσουν, καθώς η διάβρωση του εδάφους είναι πολύ μεγάλη και έχει ξεκινήσει η αλλαγή των παραδοσιακών φάρων με σύγχρονους. Οι πολίτες διαμαρτύρονται συνεχώς για την εγκατάλειψη του φάρου, αλλά τίποτα δεν αλλάζει μέχρι που μία μικροσκοπική κυρία εμφανίζεται στο γραφείο του διοικητή της ακτοφυλακής με ένα σχέδιο για τη διάσωση του μνημείου. Μετά από πολύ κόπο την εμπιστεύτηκαν, και το έργο διάσωσης του φάρου ξεκίνησε. Τα βράχια γύρω από το ακίνητο οχυρώθηκαν με αναβαθμίδες με καλαμιές. Πολλοί ενώθηκαν μαζί της για να ολοκληρώσουν το έργο. Τους πήρε 15 χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατασκευάστηκε μια επένδυση που περιείχε 28.000 τόνους πετρωμάτων. Όλες οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1998 και ο φάρος σώθηκε. Η ακτοφυλακή της απένειμε βραβείο και ο αμερικανός πρόεδρος Ronald Reagan της έστειλε προσωπική επιστολή για να τη συγχαρεί. Η Giorgina ήταν πανευτυχής. Προς το τέλος της ζωής της υποφέρει από Alzheimer και το μόνο που μπορεί να θυμηθεί με ακρίβεια είναι η διαδικασία δημιουργίας των αναβαθμίδων. Η τελευταία επίσκεψη της στο φάρο γίνεται την ημέρα που εγκαινιάζεται η αίθουσα αφιερωμένη στην ίδια. Πεθαίνει σε ηλικία 92 ετών και ενταφιάζεται δίπλα στον άντρα της, με τον τίτλο της προστάτιδας του φωτός. Ο φάρος της Montauk είναι μέχρι σήμερα ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της Αμερικής και ο τέταρτος πιο παλιός φάρος εν ενεργεία.

Δίνουμε στην Giorgina Reid το κίτρινο χρώμα της συλλογής μας που θυμίζει το φως, αφού θα είναι για πάντα η προστάτιδα του φωτός και η γυναίκα που ανέτρεψε την καταστροφή με τις γνώσεις της. Η Giorgina μας θυμίζει να επιμένουμε στις γνώσεις μας, να τις καλλιεργούμε και να τις εφαρμόζουμε για καλό. Μας εμπνέει να μην υποτιμούμε τις δυνάμεις μας και τις σκέψεις μας και να τα βάζουμε αν χρειαστεί με φορείς, ανθρώπους και θεσμούς που μοιάζουν φαινομενικά ισχυρότεροι και “μεγαλύτεροι” από εμάς. Τέλος, μας θυμίζει να κρατάμε το φως ζωντανό ό,τι και αν συμβαίνει και να ελπίζουμε στο καλύτερο που έρχεται και στις δυνατότητες μας.

Dian Fossey Green

Γενναιότητα και Αφοσίωση

«Όταν συνειδητοποιείς την αξία όλης της ζωής, μένεις λιγότερο στο παρελθόν και επικεντρώνεσαι περισσότερο στη διατήρηση του μέλλοντος. Πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας.»

Η Dian Fossey γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια το 1932 και από πολύ μικρή ενδιαφερόταν εξαιρετικά για τα ζώα. Σε ηλικία 6 ετών, άρχισε μαθήματα ιππασίας και στο γυμνάσιο κέρδισε βραβείο στην ομάδα ιππασίας. Όταν η Dian εγγράφηκε σε μαθήματα κολλεγίου στο Marin Junior College, επέλεξε να επικεντρωθεί στις επιχειρήσεις όμως στις καλοκαιρινές διακοπές που ακολούθησε το πρώτο της έτος στο κολέγιο, πήγε να δουλέψει σε ένα ράντσο στη Μοντάνα. Στο ράντσο, ερωτεύτηκε και ανέπτυξε μια προσκόλληση με τα ζώα. Η εμπειρία αυτή έπεισε την Ντιαν να ακολουθήσει την καρδιά της και να επιστρέψει στο σχολείο ως φοιτήτρια προ-κτηνιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, για να στρέψει τελικά την εστίασή της σε ένα πτυχίο στην εργοθεραπεία στο San Jose State College, από το οποίο αποφοίτησε το 1954. Πέρασε πολλά χρόνια λαχταρώντας να επισκεφτεί την Αφρική και συνειδητοποίησε ότι αν το όνειρό της δε γινόταν πραγματικότητα, θα έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Χρειάστηκαν όλες οι αποταμιεύσεις της Dian Fossey, καθώς και ένα τραπεζικό δάνειο, για να γίνει το όνειρό της πραγματικότητα. Τον Σεπτέμβριο του 1963 έφτασε στην Κένυα. Το ταξίδι της περιλάμβανε επισκέψεις στην Κένυα, την Τανζανία (τότε Τανγκανίκα), το Κονγκό (τότε Ζαΐρ) και τη Ζιμπάμπουε (τότε Ροδεσία). Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της, η Dian έμαθε για τη δουλειά της Jane Goodall με χιμπατζήδες στην Τανζανία καθώς και τη σημασία των μακροχρόνιων μελετών πεδίου με τους μεγάλους πιθήκους από το Δρ. Louis Leakey. Μετά από καιρό, ο Leakey μίλησε στη Dian σχετικά με τη διεύθυνση ενός μακροπρόθεσμου έργου πεδίου για τη μελέτη των γορίλων στην Αφρική και αποφάσισε να πάει μαζί του. Το Δεκέμβριο του 1966, η Dian ήταν ξανά καθ' οδόν για την Αφρική. Η μελέτη των γορίλων του βουνού θα γινόταν η μοναδική της εστίαση, ζώντας μέσα στο τροπικό δάσος του Kabara ανακαλύπτοντας τελικά τρεις ομάδες γορίλων στην περιοχή μελέτης της κατά μήκος των πλαγιών του όρους Mikeno. Αρχικά, οι γορίλες έφευγαν μέσα στη βλάστηση μόλις πλησίαζε η Dian. Παρατηρώντας τους ανοιχτά και από απόσταση, με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της Dian Fossey στη μελέτη των γορίλων του βουνού προήλθε από τη βοήθεια ανθρώπων που συνάντησε στην πορεία. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1967, η Dian Fossey ίδρυσε το Ερευνητικό Κέντρο Karisoke. Το 1968 η National Geographic Society έστειλε το φωτογράφο Bob Campbell να φωτογραφίσει τη δουλειά της. Αρχικά, η Dian είδε την παρουσία του ως εισβολή, αλλά τελικά θα γίνονταν στενοί φίλοι. Οι φωτογραφίες του της Fossey ανάμεσα στους γορίλες του βουνού την εκτόξευσαν αμέσως στη διασημότητα, αλλάζοντας για πάντα την εικόνα των γορίλων από επικίνδυνα θηρία σε ευγενικά όντα και τραβώντας την προσοχή στα δεινά τους. Το 1980, η Dian μετακόμισε στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης, ως επισκέπτης αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Cornell. Χρησιμοποίησε το χρόνο μακριά από το Karisoke για να επικεντρωθεί στο χειρόγραφο για το βιβλίο της, "Gorillas in the Mist". Το βιβλίο που εκδόθηκε το 1983 είναι ένας απολογισμός των χρόνων της στο τροπικό δάσος με τους γορίλες του βουνού. Το πιο σημαντικό, υπογραμμίζει την ανάγκη για συντονισμένες προσπάθειες διατήρησης. Το βιβλίο έτυχε θετικής υποδοχής και, όπως και η ομώνυμη ταινία, παραμένει δημοφιλές μέχρι σήμερα. Η Dian είχε μόλις επιστρέψει στη Ρουάντα όταν, λίγες εβδομάδες πριν από τα 54α γενέθλιά της, δολοφονήθηκε. Οι θεωρίες για τη δολοφονία της Dian Fossey ποικίλλουν, αλλά ποτέ δεν έχουν επιλυθεί πλήρως. Αναπαύθηκε στο νεκροταφείο πίσω από την καμπίνα της στο Karisoke, ανάμεσα στους φίλους της γορίλες.

Δίνουμε στη Dian Fossey το πράσινο της συλλογής μας που θυμίζει τη φύση και το τροπικό δάσος μέσα στο οποίο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μελετώντας τους γορίλες του βουνού αλλα και την ελπίδα για το μέλλον. Η Dian μας εμπνέει τόσο για την αφοσίωση της στη μελέτη της άγριας ζωής και πιο συγκεκριμένα των ευγενικών γιγάντων της Αφρικής, αλλά και για την συμπόνια που έδειξε σε αυτούς και τις πρωτοβουλίες που πήρε για τη διασφάλιση της προστασίας τους. Επίσης, μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η επιμονή και το να ακολουθούμε την καρδιά μας, παρά τις δυσκολίες ή τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνουμε στην πορεία.

Tove Jansson Turquoise

Πάθος και Ειλικρίνεια

«Μόνο το πάθος, η ελπίδα και η χαρά μπορούν να είναι πράγματα ειλικρινή. Τίποτα που έχω αναγκαστεί να κάνω δεν έφερε ποτέ χαρά σε εμένα ή στους γύρω μου.»

Η Tove Jansson γεννήθηκε στο Ελσίνκι στις 9 Αυγούστου του 1914 σε μία οικογένεια καλλιτεχνών. Ο πατέρας της, Victor Jansson ήταν γλύπτης και η μητέρα της, Signe ‘Ham’ Hammarsten-Jansson, γραφίστρια και τυπογράφος. Η Γιάνσον είχε επίσης δύο αδελφούς, που κι εκείνοι ήταν διάσημοι καλλιτέχνες. Ο πρώτος, Per Olov Jansson, ήταν φωτογράφος και ο δεύτερος, Lars Jansson, ήταν συγγραφέας και σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων. Τα αδέλφια μεγαλώνουν με μια ισχυρή πεποίθηση ότι η εργασία ως επαγγελματίας καλλιτέχνης είναι ο προφανής τρόπος για να περνάς κάθε μέρα και το νόημα της ύπαρξης. Μολονότι το σπίτι της οικογένειας βρισκόταν στο Ελσίνκι, ένα μεγάλο μέρος των θερινών διακοπών τους το περνούσαν σ' ένα νησί κοντά στο Πορβού, πενήντα χιλιόμετρα ανατολικά του Ελσίνκι. Η Jansson σπούδασε στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο Τέχνης, Γραφιστικής και Σχεδίου στη Στοκχόλμη απ' το 1930 μέχρι το 1933, στη Φινλανδική Ακαδημία Καλών Τεχνών απ' το 1933 μέχρι το 1937 και τέλος στη Σχολή του Αντριάν Χολλύ και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το 1938. Παρουσίασε ένα μέρος αυτών των εργασιών της σε διάφορες εκθέσεις τη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 και η πρώτη ατομική της έκθεση έγινε το 1943. Η πρώτη της ιστορία, The Moomins and the Great Flood, ξεκινά στην πιο απομακρυσμένη γωνιά ενός δάσους. Λέει για το Moomintroll και τη μητέρα του, που αναζητούν τον πατέρα που έχει χαθεί. Η ιστορία αυτή είναι το σημείο εκκίνησης για ένα νέο κόσμο από fillyjonks, hemulens και toffles και ο λόγος που η Tove γίνεται τόσο επιτυχημένη. Μετά από πολλές περιπέτειες και προσωπική αναζήτηση, η Tove Jansson βρίσκει το δρόμο της προς την καθοριστική αγάπη της ζωής της, στην Tuulikki Pieitilä (γνωστή σε όλους ως Tooti), μια ήρεμη, πολυμήχανη, γραφίστρια και καθηγήτρια τέχνης που θα γίνει η δια βίου σύντροφός της και η πιο έμπιστος κριτικός της.  Στη δεκαετία του 1960, έχτισαν ένα σπίτι σε ένα μικροσκοπικό ακατοίκητο νησί στον Κόλπο της Φινλανδίας, 100 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι, όπου περνούσαν μαζί τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν και κανένας από τους δύο δεν έχει παιδιά, θα διατηρήσει τον ισχυρότερο δεσμό με όλες τις γενιές των οικογενειών τους. Μοιράζονται μια καθημερινή ζωή, εμπλουτισμένη με τη δουλειά που αγαπούν. Σε όλη της τη ζωή, η Tove Jansson ανήκει σε διάφορες οικογένειες και χτίζει δικές της οικογένειες μέσα από την τέχνη της. 

Δίνουμε στην Tove Jansson την τυρκουάζ απόχρωση της συλλογής μας που μας θυμίζει τη Σκανδιναβία και την ειλικρίνεια που τη διέκρινε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της. Μας εμπνέει να είμαστε δημιουργικοί, ανοιχτόμυαλοι, παθιασμένοι με τη ζωή και ανεξάρτητοι από κάθε περιοριστική σύμβαση που δε μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας. Η Τove (που προφέρεται Του-βε) μας θυμίζει ότι μόνο μέσα από την ειλικρίνεια και το θάρρος μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία. Με τα λόγια της «Δε θα κάνω τίποτα που δε γεμίζει την καρδιά μου φλόγες ανυπομονησίας!».

Annette Kellerman Blue

Φαντασία και Επιμονή

«Η πρώιμη σωματική μου ατυχία αποδείχθηκε ότι ήταν η μεγαλύτερη ευλογία που θα μπορούσε να μου έρθει. Χωρίς αυτή θα είχα χάσει τον ζοφερό αγώνα προς τα πάνω και την ανταμοιβή που με περίμενε στο τέλος όλων αυτών».

Η Annette Kellerman γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου στο Σίδνεϊ, κόρη του Frederick Kellerman, βιολονίστα, και της Γαλλίδας συζύγου του Alice Ellen Charbonett, πιανίστα και δασκάλας μουσικής. Η Annette έμεινε ανάπηρη με ραχίτιδα σε ηλικία δύο ετών. Έπρεπε να φοράει βαριές τιράντες μέχρι την ηλικία των επτά ετών. Για να δυναμώσει τα πόδια της, η Annette άρχισε να κολυμπά στο Cavill's Baths στο Lavender Bay. Τα πόδια της ανταποκρίθηκαν και επρόκειτο να γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά της προσόντα. Σε ηλικία 16 ετών η Annette ήταν η κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ των 100 μέτρων γυναικών. Στα μέσα της εφηβείας της η οικογένεια μετακόμισε στη Μελβούρνη. Η Kellerman έκανε εκθέσεις κολύμβησης και καταδύσεων στα λουτρά της Μελβούρνης, υποδυόταν μια γοργόνα σε ένα κέντρο διασκέδασης και έκανε δύο παραστάσεις την ημέρα κολυμπώντας με ψάρια σε μια γυάλινη δεξαμενή στο Exhibition Aquarium.

Το 1902 η Annette και ο πατέρας της πήγαν στην Αγγλία. Η Annette ήταν κάτοχος όλων των παγκόσμιων ρεκόρ γυναικείας κολύμβησης. Συντάραξε το Λονδίνο κολυμπώντας 42 χιλιόμετρα κάτω από τον Τάμεση σε πέντε ώρες. Πήγε στη Γαλλία και στις 10 Σεπτεμβρίου 1902 έτρεξε εναντίον 17 ανδρών στο Σηκουάνα, τερματίζοντας τρίτη. Η Annette ήταν η πρώτη γυναίκα που επιχείρησε να κολυμπήσει τη Μάγχη. Προσπάθησε 3 φορές αλλά δεν τα κατάφερε, λέγοντας ότι «...είχε την αντοχή αλλά όχι την ρώμη».

H Kellerman  ήταν εντυπωσιακή. Σε μια εποχή περιοριστικών κορσέδων και μακριών βαριών φορεμάτων, η Annette παρέλασε με ένα ολόσωμο μαγιό φτιαγμένο ράβοντας μαύρες κάλτσες σε ένα αγορίστικο μαγιό. Τα πόδια της πάνω από το γόνατο φαίνονταν. Εξαιτίας αυτού, η Annette συνελήφθη σε παραλία της Βοστώνης. Κατηγορήθηκε για δημόσια ασέβεια. Το κοινό έσπευσε να την υποστηρίξει. Οι εφημερίδες ασχολήθηκαν με τον σκοπό της που σήμαινε τον θάνατο για τις βικτωριανές στάσεις απέναντι στα γυναικεία μαγιό.

Αφού αποσύρθηκε από την κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων, η Kellerman περιόδευσε σε θέατρα σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες πρωταγωνιστώντας σε μια θεαματική υδάτινη παράσταση ως η Αυστραλιανή Γοργόνα και η Αφροδίτη της κατάδυσης. Η Annette πρωτοστάτησε στο μπαλέτο νερού, που τώρα ονομάζεται συγχρονισμένη κολύμβηση. Ένας ακαδημαϊκός του Χάρβαρντ δημοσίευσε μια μελέτη που εξέταζε 1.000 διαφορετικές γυναικείες σωματικές διαστάσεις. Ανακήρυξε την Annette Kellerman την πλησιέστερη από όλες τις ζωντανές γυναίκες στη σωματική τελειότητα. Από τότε η Annette πλασάρει τον εαυτό της ως την τέλεια γυναίκα. 

Ήταν μόνο θέμα χρόνου να καλέσει το Χόλιγουντ. Η πρώτη ταινία της Kellerman ήταν η Κόρη του Ποσειδώνα (1914), ακολουθούμενη από την Αφροδίτη των Νοτίων Θαλασσών (1914), την Κόρη των Θεών (1916) και την Τέχνη της Κατάδυσης (1920). Η Annette έκανε τα δικά της ακροβατικά, συμπεριλαμβανομένης της κατάδυσης 18 μέτρων σε μια πισίνα γεμάτη από κροκόδειλους. 

Η Annette ήταν ισχυρή υποστηρικτής της κολύμβησης για σωματική υγεία, φυσική κατάσταση και ομορφιά. Το 1918 έγραψε ένα best seller με τίτλο Physical Beauty and How to Keep It. Ταξίδεψε ευρέως στην Αμερική και τη Γερμανία δίνοντας διαλέξεις για την υγεία και τη φυσική κατάσταση. Η Annette διατηρούσε επίσης ένα κατάστημα υγιεινής διατροφής για πολλά χρόνια στο Long Beach California. Ήταν γεμάτη ενέργεια και δια βίου χορτοφάγος. Το 1974 η Annette τιμήθηκε από το International Swimming Hall of Fame στο Fort Lauderdale Florida USA. Η εκπληκτική ζωή της Annette Kellerman τελείωσε το 1974 στο Southport. Ήταν 89 ετών.

Η Annette Kellerman ήταν η προσωπικότητα που έκανε τη γυναικεία κολύμβηση δημοφιλή και κοινωνικά αποδεκτή. Η Annette θεώρησε ότι η χειραφέτησή της των γυναικών από την περιοριστική στολή από το λαιμό μέχρι το γόνατο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της. 

Δίνουμε στην Annette Kelllerman την μπλε απόχρωση της συλλογής μας αφού το μπλε της θάλασσας και του ωκεανού ήταν το στοιχείο που τη νοηματοδοτούσε καθόλη τη διάρκεια της ζωής της. Μας θυμίζει να παλεύουμε για όσα πιστεύουμε, να μη φοβόμαστε στο πρόσωπο της δυσκολίας και να αφήνουμε τη φαντασία μας να ταξιδεύει - αφού πραγματικά δεν υπάρχει όριο στο που μπορούμε να φτάσουμε με επιμονή και σκληρή δουλειά. Επίμονη, δυνατή, ξεχωριστή, μας εμπνέει διαρκώς να προχωράμε ένα βήμα παραπάνω, όσες θυσίες και αν αυτό χρειάζεται.

Loïe Fuller Purple

Δημιουργικότητα και Καινοτομία

«Ήθελα να δημιουργήσω μια νέα μορφή τέχνης, μια τέχνη εντελώς άσχετη με τις συνηθισμένες θεωρίες, μια τέχνη που δίνει στην ψυχή και τις αισθήσεις ταυτόχρονα, απόλυτη απόλαυση, όπου η πραγματικότητα και το όνειρο, το φως και ο ήχος, η κίνηση και ο ρυθμός σχηματίζουν μια συναρπαστική ενότητα»

H Loïe Fuller γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1862 στο Fullersburg και πέθανε την 1η Ιανουαρίου 1928 στο Παρίσι. ‘Ηταν η αμερικανίδα χορεύτρια που κέρδισε διεθνή διάκριση για τις χορευτικές της επιδόσεις και καινοτομίες στο θεατρικό φωτισμό, καθώς και για την επινόηση του εντυπωσιακού «Serpentine Dance».

Η Fuller έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή στο Σικάγο σε ηλικία τεσσάρων ετών και το επόμενο τέταρτο του αιώνα περιόδευσε στο χώρο του θεάτρου, σε burlesque παραστάσεις, έδινε σαιξπηρικές αναγνώσεις και εμφανίστηκε σε θεατρικές επιθεωρήσεις στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη.

Μια δημοφιλής, αν όχι επιβεβαιωμένη, εξήγηση της προέλευσης των καινοτόμων χορών της Fuller ισχυρίζεται ότι, ενώ έκανε πρόβες για μία παραγωγή, εμπνεύστηκε από τις φουσκωτές πτυχές του διαφανούς κινεζικού μεταξιού. Άρχισε να πειραματίζεται με διάφορα μήκη μεταξιού και διαφορετικούς χρωματικούς φωτισμούς και σταδιακά εξέλιξε το χορό "Serpentine Dance", τον οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη τον Φεβρουάριο του 1892. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και τον Οκτώβριο ανέβασε στο Folies Bergère το «Χορό της Φωτιάς», στον οποίο χόρεψε πάνω σε γυαλί φωτισμένο από κάτω. Γρήγορα έγινε η επιτομή του avant-garde του Παρισιού. Ο Henri de Toulouse-Lautrec, ο Auguste Rodin και ο Jules Chéret τη χρησιμοποίησαν ως θέμα, αρκετοί συγγραφείς της αφιέρωσαν έργα και οι τολμηρές γυναίκες της κοινωνίας την αναζήτησαν. Στη συνέχεια έζησε και εργάστηκε κυρίως στην Ευρώπη. Τα μεταγενέστερα πειράματά της στο σκηνικό φωτισμό, ένα πεδίο στο οποίο η επιρροή της ήταν βαθύτερη και πιο διαρκής από ότι στη χορογραφία, περιελάμβαναν τη χρήση φωσφοριζόντων υλικών και τεχνικών σιλουέτας.

Το 1908 η Fuller δημοσίευσε τα απομνημονεύματα της “Quinze ans de ma vie”, στα οποία ο συγγραφέας και κριτικός Anatole France συνέβαλε την εισαγωγή. Εκδόθηκε σε αγγλική μετάφραση το 1913. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο χόρευε σπάνια, αλλά από την σχολή της στο Παρίσι έστειλε χορευτικές περιοδείες σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Το 1926 επισκέφτηκε για τελευταία φορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρέα με τη φίλη της βασίλισσα Μαρία της Ρουμανίας. Η τελευταία εμφάνιση της Fuller στη σκηνή ήταν το "Shadow Ballet" της στο Λονδίνο το 1927.

Η Fuller έσπασε το καλούπι της παραδοσιακής χορογραφίας και προετοίμασε το δρόμο για την ανάπτυξη του σύγχρονου χορού. Βοήθησε στην εκκίνηση άλλων πρωτοπόρων, μεταξύ των οποίων και της Ισαντόρα Ντάνκαν. Ως «μάγος του φωτός», συνέβαλε σημαντικά στο σκηνικό φωτισμό και μικρότερη στις τεχνικές κινηματογράφου. Έγινε η προσωποποίηση της Art Nouveau, η έμπνευση για καλλιτέχνες που, εξιδανικεύοντάς την, την απεικόνιζαν πιο συχνά από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα της εποχής της. Αυτή με τη σειρά της προώθησε το έργο των φίλων της καλλιτεχνών και ήταν υπεύθυνη για την ίδρυση δύο μουσείων τέχνης. Ήταν έμπνευση για ποιητές αλλά και καλλιτέχνες και λειτούργησε ως σύμβολο του συμβολιστικού κινήματος.

Δίνουμε στη Loïe Fuller τη μωβ απόχρωση της συλλογής μας αφού μας γεμίζει δημιουργικότητα και μας κάνει να ονειρευόμαστε, στοιχεία που χαρακτήρισαν τη ζωή και το έργο της. Η Loïe μας εμπνεύει να πιστεύουμε βαθιά και με πάθος στη δύναμη του μυαλού μας να δημιουργεί και να παράγει ιδέες που φωτίζουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Όπως ο μαγικός χορός της συγκίνησε και ενέπνευσε πλήθος ανθρώπων,  έτσι και το χρώμα αυτό μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, με διάθεση και ένταση για ζωή και στιγμές ζωογόνες. Αιθέρια, ξεχωριστή, δημιουργική και γεμάτη εξυπνάδα μας θυμίζει πως τη ζωή μας την ορίζουμε εμείς και τη χρωματίζουμε με ό,τι κάνει την καρδιά μας να χτυπά δυνατά.

Lili Elbe Mauve

Αποφασιστικότητα και Δυναμισμός

«Θέλω να αφήσω πίσω ό,τι δεν είναι 100% εγώ.»

H Lili Elbe γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1882 στο Vejle της Δανίας και πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου 1931 στη Δρέσδη της Γερμανίας. Ήταν Δανή ζωγράφος στην οποία ανατέθηκε το ανδρικό φύλο κατά τη γέννηση και βίωσε αυτό που σήμερα ονομάζεται δυσφορία φύλου και υποβλήθηκε στην πρώτη τεκμηριωμένη χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου στον κόσμο.

Γεννημένη ως Einar Wegener, η Elbe έζησε σχεδόν όλη της τη ζωή ως άντρας. Ξεκινώντας από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, σπούδασε τέχνη στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας στην Κοπεγχάγη και γνώρισε την Γκέρντα Γκότλιμπ εκεί. Οι δυο τους ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν περίπου το 1905. Σύμφωνα με το βιβλίο που έγραψε, αν και πιστώθηκε στο φίλο της Ερνστ Λούντβιχ Χάθορν Τζέικομπσον με το ψευδώνυμο Niels Hoyer, για τη μετάβασή της σε τρανς γυναίκα, συνειδητοποίησε την πραγματική της ταυτότητα φύλου όταν η Gerda που ήταν επιτυχημένη ζωγράφος και εικονογράφος μόδας, καθώς και εικονογράφος λεσβιακού ερωτικού, ζήτησε από τον τότε σύζυγό της να φορέσει γυναικεία ρούχα και να καθίσει ως μοντέλο της. Η Elbe παρέμεινε το μοντέλο της στη συνέχεια. Το ζευγάρι τελικά μετακόμισε στο Παρίσι, όπου ένιωσε ελεύθερη να εμφανίζεται δημόσια άλλοτε ως Einar Wegener και άλλοτε ως Lili Elbe. Το 1924 το έργο της που περιελάμβανε τοπία, εσωτερικές σκηνές, νεκρές φύσεις και πορτρέτα, παρουσιάστηκε στο Παρίσι στο Salon d’Automne και στο Salon des Indépendants. Όταν η Elbe ξεκίνησε τη μετάβαση, αυτή και η Γκέρντα ακύρωσαν το γάμο τους.

Η πρώτη από τις πέντε εξαιρετικά πειραματικές χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε η Elbe έγινε το 1930. Πριν από τη χειρουργική επέμβαση, η οποία έγινε από τον Γερμανό γυναικολόγο Kurt Warnekros, εξετάστηκε από τον Γερμανό γιατρό και θεωρητικό της σεξουαλικότητας Magnus Hirschfeld. Η σειρά των επεμβάσεων αφαίρεσε τους όρχεις και το πέος της και στη συνέχεια της μεταμόσχευσαν ωοθήκες και μια μήτρα. Πέθανε από επιπλοκές λίγο μετά την πέμπτη επέμβαση το 1931. Πριν υποβληθεί στην πρώτη της επέμβαση, οι γιατροί της είχαν προσδιορίσει (πιθανώς από τον Hirschfeld) ότι η Εlbe είχε περισσότερες θηλυκές παρά ανδρικές ορμόνες και πιθανότατα είχε αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως σύνδρομο Klinefelter, μια διαταραχή των φυλετικών χρωμοσωμάτων που εμφανίζεται στους άνδρες. Η ιστορία της μετάβασής της δημοσιεύτηκε λίγο μετά το θάνατό της (με ψευδώνυμα που ισχύουν για όλα τα άτομα που κατονομάζονται στο βιβλίο) και έκτοτε έχει επαναληφθεί στο The Danish Girl (2000), ένα μυθιστόρημα του David Ebershoff και μια σημαντική ταινία με το ίδιο όνομα (2015) με πρωταγωνιστή τον Eddie Redmayne.

Δίνουμε στη Lili Elbe τη mauve απόχρωση της συλλογής μας, αφού μας θυμίζει την αποφασιστικότητα της να αλλάξει αυτό που την κρατούσε πίσω και περιόριζε την καρδιά της, ακόμα και αν αυτό ήταν το σώμα με το οποίο γεννήθηκε. Μας εμπνέει να αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας και τι πραγματικά η καρδιά μας ζητά, μας θυμίζει να αφήνουμε τους περιορισμούς πίσω, να αφήνουμε το σώμα και το μυαλό μας να είναι αυτά που πραγματικά μας δίνουν νόημα και γεμίζουν την ψυχή μας. Δυναμική και γεμάτη πίστη, έσπασε όλους τους κανόνες της εποχής της και τη θαυμάζουμε για αυτό.

« Έπρεπε να βρω τον αληθινό μου εαυτό, δεν σταμάτησα ποτέ να τον ψάχνω!».

Agnodice of Athens Pink

Γνώση και Τόλμη

«Αυτό που όλοι λένε πως δεν μπορώ να είμαι και να καταφέρω, αυτό ακριβώς θα γίνω.»

Σύμφωνα με το Λατίνο λόγιο Υγίνο (πρώτος αιώνας μ.Χ.), η Αγνοδίκη ήταν μια Αθηναία νεαρή γυναίκα που μεταμφιέστηκε σε άντρα για να μάθει μαιευτική. Ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά ο νόμος απαγόρευε στις γυναίκες και στους σκλάβους να ασκούν την ιατρική. Χωρίς να φοβάται το νόμο, η Αγνοδίκη αποφάσισε να μεταμφιεστεί σε άντρα, κόβοντας τα μαλλιά της και ντυμένη με ρούχα που φορούν συνήθως οι άνδρες. Οι σπουδές της Αγνοδίκης με ένα γιατρό που ονομαζόταν Ηρόφιλος πήγαν καλά, και σύντομα έβλεπε τους δικούς της ασθενείς, ενώ παρέμενε μεταμφιεσμένη. Σε μια περίπτωση, η Αγνοδίκη επισκέφτηκε μια γυναίκα που ήταν σε τοκετό. Η γυναίκα δεν είχε εμπιστοσύνη στους άνδρες γιατρούς, αλλά η Αγνοδίκη αποκαλύφθηκε (κυριολεκτικά) στην ασθενή και, πλέον ικανοποιημένη που η Αγνοδίκη ήταν γυναίκα, δημιουργήθηκε ένας δεσμός εμπιστοσύνης μεταξύ τους και μπόρεσε να τη βοηθήσει αποτελεσματικά στον τοκετό. Η είδηση ​​διαδόθηκε στις Αθηναίες, ότι η Αγνοδίκη ήταν στην πραγματικότητα μια μεταμφιεσμένη γυναίκα και σύντομα αποδείχθηκε πιο δημοφιλής μεταξύ των γυναικών ασθενών από άλλους άντρες γιατρούς. Πιθανώς αυτό συνέβη επειδή οι γυναίκες ένιωθαν πιο άνετα να συζητούν την υγεία τους, ιδιαίτερα την αναπαραγωγική τους υγεία, με μια άλλη γυναίκα. 

Προφανώς, η επιδεξιότητα και η δημοτικότητά της υποκίνησε τη ζήλια των ανδρών γιατρών, οι οποίοι την κατηγόρησαν για διαφθορά και την οδήγησαν στο δικαστήριο. Επειδή ήταν το μόνο άτομο που επέτρεπαν οι Αθηναίες να τους περιθάλψει,  οι γιατροί έσπευσαν να κατηγορήσουν την Αγνοδίκη για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, υπονοώντας ότι οι γυναίκες δεν ήταν πραγματικά άρρωστες, αλλά είχαν ερωτικές σχέσεις με την Αγνοδίκη. Στη δίκη, η Αγνοδίκη απλώς γδύθηκε, για να αποδείξει ότι ήταν γυναίκα και ότι ήταν ανίκανη να δώσει στις γυναίκες νόθα παιδιά, κάτι που ήταν μια τεράστια ανησυχία για τους άνδρες της εποχής. Στον αρχαίο κόσμο, τα σώματα των γυναικών αστυνομεύονταν για να διασφαλιστεί ότι δεν τους δινόταν η ευκαιρία να εμπλακούν σε προ- ή εξωγαμιαίες υποθέσεις, οι οποίες θα έθεταν σε κίνδυνο τη νόμιμη οικογενειακή γραμμή.  Παρά το γεγονός ότι η Αγνοδίκη αποκαλύφθηκε (και πάλι κυριολεκτικά) ως γυναίκα, οι γιατροί συνέχισαν να είναι εξοργισμένοι, αλλά οι γυναίκες της Αθήνας εισέβαλαν στο δικαστήριο και την υπερασπίστηκαν, και με την υποστήριξη των κορυφαίων γυναικών της πόλης, αθωώθηκε. Στη συνέχεια ψηφίστηκε νόμος που επέτρεπε στις ελεύθερες γυναίκες να ασκούν την ιατρική. Ο Υγίνος  είναι η μόνη πηγή για την ιστορία της Αγνοδίκης, αλλά ανεξάρτητα από το αν ήταν πραγματική ιστορική φιγούρα, η ιστορία της ενέπνευσε τις μαίες από τα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα και μετά, οι οποίες έβλεπαν σε αυτήν μια δικαίωση για τις ασκούμενες γυναίκες γιατρούς και μαίες με βάσεις στην αρχαιότητα.

Δίνουμε στην Αγνοδίκη της αρχαίας Αθήνας τη ροζ απόχρωση της συλλογής μας, αφού μας θυμίζει τη δύναμη και το ταπεραμέντο της γυναικείας περιέργειας να ξεπερνάει τους φραγμούς που της επιβάλλουν. Μας εμπνέει να μην ακούμε τις φωνές που μας λένε πως δεν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι απλά και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες και μας θυμίζει πως η γνώση είναι δύναμη. Μας δείχνει πως το να τολμάς να ακολουθείς το ένστικτό σου είναι σημαντικό, αφού σχεδόν πάντα οδηγεί στο σωστό. Επίμονη, περίεργη και γενναία, δεν αφησε την αμφισβήτηση των σκεπτικιστών της εποχής της να αλλάξουν το δρόμο που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει.